Kościół parafialny pod wezwaniem św. Jadwigi. Pierwotny zbudowany został w XV w. jako drewniana konstrukcja. Budowę murowanej świątyni zakończono w 1625 r, która uzyskała styl późnogotycki. W 1734 wichura zerwała dach kościoła i częściowo uszkodziła wieżę, która została odbudowana dopiero w 1830 roku przez Józefa Mycielskiego. W tym samym roku dobudowano dwie boczne nawy, zakrystię i kaplicę w stylu neogotyckim według projektu Franciszka Marii Lanciego. Wnętrze kościoła utrzymane jest natomiast w stylu barokowym.

Przy kościele parafialnym znajduje się plebania. Ten późnobarokowy budynek został wybudowany w 1774 roku. Obecnie jest odnowiony: otynkowany, pomalowany i pokryty nowym dachem.

Obok kościoła znajduje się także pobudowany w latach dwudziestych XIX w. przytułek dla chorych i ubogich zwany "szpitalikiem". Stał on się w 1918 r. miejscem zbiórki mieszkańców Pępowa wyruszających do powstania wielkopolskiego. W tym samym czasie niedaleko kościoła wybudowano pocztę, w której obecnie mieści się Urząd Gminy.

Pałac zbudowany w latach 1760-1780 dla Józefa Mycielskiego. W okresie międzywojennym właścielem był Joachim v.Oertzen, którego rodzina posiadała ten majątek od ok. 100 lat. Administratorem był Maks Krueger.
Budynek późnobarokowy, składa się z korpusu głównego, dwóch pawilonów oraz dwóch oficyn połączonych ukośnymi bramami. Korpus główny piętrowy z trzyosiowym obustronnym ryzalitem, przekrytym dachem mansardowym. Ryzalit zwieńczony trójkątnym frontonem od strony ogrodu szczyt z kartuszem rokokowym. We wnętrzach zachowało się kilka rzeźbionych fragmentów ołtarza służących jako obramowanie drzwi. Zachował się parkiet Sali recepcyjnej. Na pierwszym piętrze malowidło panoramiczne z 1880 roku pędzla C.V. Hafftena oraz pejzażowe z XIX w. Begasa Parmentiera. Po II wojnie światowej mieściła się w nim szkoła podstawowa i ośrodek zdrowia.
Park geometryczny z XVIII w. o powierzchni 17 ha. Aleja lipowa z kamiennym posągiem kobiety, prowadząca do pałacu.
Zabudowania gospodarcze w okresie międzywojennym: gorzelnia, płatkarnia, mleczarnia i tartak.
(Na podstawie wpisu do rejestru polskich zabytków: http://www.polskiezabytki.pl/m/obiekt/5993/Pepowo/)

Przy drodze do Kobylina znajduje się drewniany wiatrak koźlak.

W Pępowie znajduje się także remiza Ochotniczej Straży Pożarnej, której początki datują się na 1881 rok. Wtedy właściciel majątku ziemskiego w Pępowie, von Hansemann, zakupił dla swych gspodarstw w Pępowie, Siedlcu i Babkowicach sikawki ręczne z wężami, prądownicami oraz wiadra i bosaki. Zorganizowano też grupy ogniowe, składające się z pracowników gospodarstw. Ochotnicza straż pożarna zachowała ciągłość istnienia do czasów współczesnych. W 1995 została włączona do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego. (Na podstawie: Historia Ochotniczej Straży Pożarnej w Pępowie; www.osppepowo.pl)