Pierwsze źródła pisane, w których odnajdujemy informacje o miejscowości Pępowo, pochodzą z XII wieku, kiedy to w 1136 roku została tam utworzona parafia, wchodząca w skład majątku biskupa gnieźnieńskiego. W tym czasie została też prawdopodobnie wybudowana pierwsza świątynia, pod wezwaniem św. Andrzeja. Znaczna odległość majątku pępowskiego od kapituły powodowała jednak utrudnienia w jego prowadzeniu, dlatego w 1383 część ziem trafiła w ręce starosty wielkopolskiego, Peregryma z Węgrzyna. W 1444 natomiast jako ich właściciel widniał w księgach Peregrym Pampowski, członek śląskiego roku Rzepkowiczów h. Gozdawa. Pozostałe ziemie pozostawały cały czas w rękach kustosza gnieźnieńskiego. Pępowo składało się więc z dwóch części: „Pampowo Maior” i „Pampowo Minor” („Pępowo Wielkie” i „Pępowo Małe” lub inaczej Pępowo i Pępówko). W roku 1571 własność przechodzi z rąk rodu Pampowskich do Konarzewskich (Melchiora i Anny z Siedleckich). Spadkobierca Melchiora – Jędrzej Konarzewski – za zgodą kurii nabył drugą część Pępowa (Pępowo Wielkie). W 1613 Konarzewscy rozpoczęli budowę nowej świątyni. W 1618 została ona poświęcona, jako kościół pod wezwaniem św. Jadwigi wdowy i św. Andrzeja apostoła. Po pewnym czasie Weronika z Konarzewskich (córka Feliksa) wniosła ziemie pępowskie w posagu swojemu mężowi, Maciejowi Mycielskiemu, kasztelanowi poznańskiemu. W 1841 nastąpiło uregulowanie stosunków własnościowych, przeprowadzone przez ówczesnego dziedzica, Teodora Mycielskiego. Objęły one gospodarstwa zaciężne, folwarki, grunty plebańskie i włościańskie. W czasie uwłaszczenia wyznaczono ziemię na rzecz szkoły, plebanii, sołtysa, a także pod przyszły cmentarz. W latach 1820-1830 kościół pępowski został przebudowany, a pracami kierował Edward Raczyński. W tym czasie wybudowano również budynki „dawnej poczty” (obecnie Urząd Gminy) i szpital. W 1876 r.Ignacy Mycielski sprzedał majątek księciu Adolfowi Hansemanowi. W rękach tej rodziny pozostał do końca II wojny światowej. Dynamiczny rozwój wsi nastąpił dopiero po wojnie, kiedy to wybudowano nowe drogi i połączono Pępowo z Chocieszewicami.
(na podstawie „Ziemia pępowska”, F. Glura, R. Glura)